Dol op klei

Van de week leerde ik een van mijn collega's hoe ze een fluitje van klei kan maken. Ze gaat en beeldende-kunst-, en muziek project doen en het leek haar leuk om fluitjes te maken met basisschool kinderen. Na wat technische zaken, duimpotjes maken, ballonnetje, tuit, is het moment aangebroken om het gekke ding geluid te laten geven als je erop blaast. Natuurkunde, zeker, en zo leuk! Het moment dat je alle do's en don'ts netjes hebt uitgevoerd en je blaast op de tuit, als er dan dat geluid ontstaat, een aardse toon, soms met nog heel veel valse lucht (dat klinkt als wind), dat is magisch. Dat vind ik zo geweldig aan klei. Wij mensen gebruiken het al millennia. Om uit te eten, in te bewaren, muziek op te maken, beelden van te maken. Rituele objecten of wastafels, eierporseleinen theekopjes en WC-potten, en we kunnen er zelfs in wonen, overheen rijden...-baksteen- het is allemaal van klei! Bijkomend dingetje dat me nu ook zo aanstaat is dat het aarde is en aarde wordt. Als het stuk gaat kun je er de weg mee opvullen of het in de sloot kieperen zonder dat mens of een dier er last van heeft. En ja, ik houd van doodskopfluitjes...