Keti Koti

Vandaag is het Keti Koti, het verbreken van de ketenen. Ja, natuurlijk is dat feest, ook voor de witte Nederlander!

Eén van de moeilijkste dingen in een mensenleven is toegeven dat je schuldig bent aan iets vreselijks. Dat je iets hebt gedaan wat niet door de beugel kon, iets wat echt slecht was. Om jezelf te vergeven dat je dit wel hebt gedaan en desondanks van jezelf te houden, dat vraagt werk. Aanvaarding, vergeving. Vaak voelen slachtoffers dat ze schuldig zijn aan het gebeurde en schamen ze zich dat iets wat slecht is hen is overkomen. Als je weet dat je echt schuldig bent is het soms niet eenvoudig om met jezelf te leven, om jezelf aan te kijken en het toe te geven. Kennelijk geldt dit ook voor een heel land.

We weten allemaal hoe fijn het is als iemand die ons slecht heeft behandeld dat toegeeft, welgemeend en doorvoeld excuses maakt en je dan aankijkt en vraagt hoe het met jou is. Dat lijkt me dus een goed idee.

En dat de afschaffing van de slavernij er was, dat is natuurlijk reden tot feest. Ik ben heel blij dat het niet meer gewoon was, bij wet, om een ander mens als eigendom te hebben. Ik ben blij dat het niet meer door de wet goedgekeurd werd om mensen die dat niet wilden beestachtig te martelen. Ik ben blij dat we het niet meer bij wet regelden op wat voor manier mensen die ‘van een ander waren’ gedwongen moesten worden om aan deze wrede wet te gehoorzamen. Nu kunnen we onze menselijkheid vieren, ons vermogen tot liefhebben koesteren, ons talent om samen te werken en verder te kijken dan wat we gewend zijn ontwikkelen. De enige manier om verder te gaan en samen te leven is om wat er gebeurd is te bekijken en op te ruimen. Te zien, te vergeven en te rouwen. Te rouwen om wreedheid in onszelf en wreedheid die mensen is aangedaan. En als dat er mag zijn dan kunnen we vieren dat we leven. En dat met elkaar op een manier doen die fijn is voor iedereen.

I Am Because You Are