Waarde

Vanmorgen ontwaakte ik uit een nachtmerrie. Ik was te gast in een prachtig hotel, chique, luxe, prachtige kamers. Toen ontdekte ik, een beetje terloops zoals dat gaat in dromen, dat er kinderen uit elkaar gehaald werden om in stukken te verhandelen. Dat was het verdienmodel van deze mooie plek.

Het nieuws volg ik niet meer op de voet, ik kan het niet verdragen. We mogen weer shoppen, binnen in winkels, maar we mogen nog niet naar binnen in het museum. Grote groepen van de jeugd moeten het doen met 1 dag in de week naar school. De kindertelefoon trekt aan de bel omdat er heel veel meer wordt gebeld over zelfmoord en ernstige problemen.

Vadertje staat is allang dood maar de hoop dat de mensen die Nederland besturen in staat zijn om verder te kijken dan hun neus lang is, is moeilijk uit mijn systeem te wissen. Willen we dat de volwassenen van straks bezig zijn met overeind blijven, hun angsten onder controle houden, net kunnen voldoen aan de eisen die leven in deze complexe samenleving met zich mee brengt of willen we mensen die met gemak in staat zijn om hun talent te laten bloeien en die tegenslag met aandacht en energie weten op te vangen.

Willen we mensen die begrijpen dat als je met andere ogen kijkt er altijd oplossingen mogelijk zijn of mensen die voor ieder probleem naar een winkel rennen om dat wat steekt af te kopen.  

Alles van waarde is weerloos.

Onpoort, hout.